Początki i obraz chrześcijaństwa w „Quo Vadis”
Nagrodzona Nagrodą Nobla powieść ukazuje trudne początki chrześcijaństwa, kiedy to z uwagi na swoją religijność pierwsi wyznawcy Chrystusa bardzo mocno cierpieli. Z powodu prześladowań spotykają się w różnego rodzaju przytułkach, zakamarkach i słabo dostępnych miejscach, tak aby nie narazić się na gniew ze strony oprawców. Aby wytłumaczyć nienawiść wobec chrześcijan, władze Rzymu oskarżają ich o wyimaginowane zbrodnie, takie jak mordowanie dzieci, zatruwanie miejskich studni czy nawet negatywne nastawienie do innych ludzi.
Niechęć do pierwszych wyznawców Chrystusa wykorzystuje Neron, oskarżając ich o podpalenie Rzymu, choć w rzeczywistości to on sam tego dokonał. Od tego momentu cierpienie chrześcijan staje jeszcze większe, ponieważ gniew przeciwko nim pojawia się nie tylko ze strony władzy, ale również zwykłych, przeciętnych obywateli. Prześladowania wobec uczniów Jezusa sięgają apogeum podczas organizowanych przez Nerona igrzysk, kiedy to w obliczu zgromadzonego na trybunach aren tłumu chrześcijanie stają się kukłami rozszarpywanymi przez wygłodniałe lwy.
Okazuje się jednak, że bezlitosne katusze nie są w stanie zmienić wiary chrześcijan, ponieważ ze wszystkich sił bronią oni swojej religijności. Ową bronią jest miłość i przebaczenie wobec oprawców, w stosunku do których nie wyrażają nienawiści, mimo że doznali tylu krzywd. Doskonale widać to na przykładzie Ligii, okazującej ogromną wyrozumiałość, cierpliwość i czystą dobroć wobec Winigiusza, którego sprowadza na drogę wiary.
Nie zmienia to jednak faktu, że cierpienie chrześcijan jest wielkie i w dużej mierze uosabiane nie tylko poprzez katusze fizyczne, ale również przez ich bardzo niski status materialny, gdyż w powieści Sienkiewicza w przeważającej części są oni biednymi i żyjącymi skromnie ludźmi. Kontrast dla ich ubogiego i pokornego świata stanowi obraz pełnego przepychu i jednocześnie wyuzadanego Rzymu, goniącego wyłącznie za dobrami materialnymi i uciechami fizycznymi.
Podsumowując, chrześcijanie z „Quo Vadis” doznają wielkich cierpień, broniąc własnej wiary i nigdy się od niej nie odsuwając, nawet pomimo tego, że przynosi ona ból, a często nawet śmierć. Są oni męczennikami wykazującymi bardzo pokorną, bogobojną i lojalną wobec swojej religii postawę.