„Kwiaty polskie” – interpretacja, analiza, omówienie
Autor skomponował wiersz „Kwiaty polskie” w trakcie pobytu w Brazylii i USA, podczas gdy w Polsce trwał wojenny koszmar. Tuwim przedstawia w nim swoje opinie, wspomnienia i spostrzeżenia dotyczące polskości, ojczyzny oraz problemów społecznych i politycznych dotykających kraj. Utwór ma wiele wątków i podejmuje szereg różnych tematów. Podmiot liryczny, którego można identyfikować z Julianem Tuwim, to emigrant tęskniący za ojczyzną i z sentymentem wspominający dawne rodzinne strony. Z jego melancholijnych wspomnień na temat dawnej Łodzi i polskiej przyrody wyłania się obraz beztroskiego i pełnego niewinności kraju lat dziecięcych.
Główną rolą pisarza-emigranta, jaka uwidacznia się w „Kwiatach polskich”, jest jednak wyrażenie nadziei na odzyskanie niepodległości i odbudowanie Polski po wojennych zniszczeniach. Autor daje szereg wskazówek, które jego zdaniem mogłyby to ułatwić. Najistotniejszy z jego punktu widzenia postulat dotyczy równości i sprawiedliwości w społeczeństwie. Tuwim podkreśla, że te wartości powinny być fundamentem w budowaniu nowej Polski, tak aby owoce uczciwej i ciężkiej pracy płynęły do przeciętnych obywateli, a nie wąskiej elity pasożytującej na reszcie narodu.
Podkreśla również konieczność zbudowania państwa na bazie rządów mądrych, młodych i energicznych ludzi gotowych do stworzenia społeczeństwa, w którym pochodzenie etniczne i rasowe nie ma znaczenia. Rola pisarza-emigranta w „Kwiatach polskich” polega więc na wskazywaniu rodakom kierunku rozwoju i podtrzymywaniu ich na duchu w przekonaniu, że są w stanie otrząsnąć się z wojennego koszmaru i wyjść z niego z nowymi siłami oraz możliwościami.