Motyw szaleństwa, opętania, obłędu w „Hamlecie” Szekspira
Kolejnym dziełem, które chciałbym omówić, jest „Hamlet” Williama Szekspira. Przedstawia ono perypetie tytułowego bohatera próbującego rozwikłać zagadkę śmierci swojego ojca i jednocześnie króla Danii. Wie, że został on zamordowany przez swojego brata, Klaudiusza, ponieważ wyjawił mu to duch, dlatego za wszelką cenę chce pomścić ojca. W tym celu Hamlet stosuje teatralną grę i aby dojść do prawdy, ukrywa swoje prawdziwe oblicze pod maską szaleńca. Widzimy więc, jak mówi sam do siebie, odpowiada bełkotliwie innym dworzanom czy zachowuje się w dziwny sposób.
Szaleństwo jest więc swego rodzaju indywidualnym i całkowicie świadomym wyborem tytułowego bohatera dramatu Szekspira, za pośrednictwem którego chce ukrywać swoje prawdziwe zamiary i odnaleźć wśród dworzan mordercę ojca. Szaleństwo pozwala mu odgrywać rolę kogoś obłąkanego, czyli nieświadomego otaczającej go rzeczywistości, dzięki czemu przełamuje panujące na dworze konwenanse i postrzegany jako niegroźny dziwak, odsuwa od siebie podejrzenia, iż jego zachowanie ma na celu wyjawienie zabójcy króla. Za pomocą szaleństwa próbuje rozwikłać zagadkę śmierci ojca, ale jednocześnie odseparowuje się od wszystkich innych dworzan i staje się człowiekiem samotnie walczącym w imię sprawiedliwości.