Motyw emigranta/podróżnika w „Kufrze” Wierzyńskiego
Wpływ na powstanie tego dzieła na pewno miał fakt, że autor osobiście za życia przebywał na emigracji. Z tego względu w „Kufrze” wyraża swoją tęsknotę za ojczyzną. W pierwszej osobie liczby pojedynczej mówi, że często musi podróżować pomiędzy kontynentem amerykańskim a europejski, co bynajmniej nie jest dla niego czymś przyjemnym. Odwiedzanie nieznajomych obszarów nie fascynuje go, o czym świadczy fakt, że nastrój wiersza jest sentymentalny i nostalgiczny.
Podmiot liryczny ze smutkiem opisuje pesymistyczne emocje, jakie wywołuje widok kufra znajdującego się na strychu, który przypomina mu o losie pielgrzyma. Osobie mówiącej podróże nie kojarzą się z przyjemnym momentami, gdyż są momentem konieczności opuszczenia ojczyzny, gdzie zostawia wszystko, co dla niego najważniejsze. Tułaczka staje się dla niego męcząca i przytłaczającą, czego dowód stanowi fakt, że wspomina o ciągłej konieczności załatwiania wielu formalności, takich jak paszporty, wizy czy obywatelstwa. Tymczasem Polska ma dla niego największe znaczenie, dlatego najchętniej by jej nie opuszczał.
Na obczyźnie czuje się bowiem nieswojo i niebezpiecznie, lecz mimo to godzi się ze swoim losem, co potęguje smutny wydźwięk wiersza. Mając na uwadze, że Wierzyński sam był emigrantem, a wiersz uznaje się jako lirykę bezpośrednią, można domniemywać, że w „Kufrze” opisał on swoją historię. Motyw pielgrzyma w tym utworze bardzo mocno przypomina sposób, w jaki odnosili się do tego tematu romantycy; jest on równie smutny, sentymentalny i melancholijny.