Motyw samotności bohatera w „Kordianie” Słowackiego

Tytułowego bohatera poznajemy jako młodego, piętnastoletniego chłopca, który jest niezwykle wrażliwy i uczuciowy. Nierzadko żyje w wyimaginowanym świecie iluzji i marzeń, który z wiekiem zaczyna go odrzucać. Najważniejszą wartością w jego życiu jest niemożliwa do zrealizowania miłość, stanowiąca motor napędowy jego wszelkich działań.

Kordian zakochał się bowiem w Laurze – starszej od niego kobiecie, która jednak traktuje go instrumentalnie. Mimo ogromnego uczucia, jakim darzy ją młodzieniec, ta z niego kpi i drwi, co sprawia, że Kordian czuje się wyobcowany i całkowicie zagubiony w świecie. Bardzo intensywnie odczuwa pustkę, czego konsekwencją jest jego samobójstwo.

Widać zatem, że u Kordiana samotność doprowadza do samobójstwa i wynika z zawodu miłosnego oraz indywidualizmu romantycznego bohatera. Jego samobójstwo to jednak nie koniec utworu, gdyż okazuje się, że mimo odebrania sobie życia bohater ciągle żyje. Zrozpaczony postanawia odbyć podróż po Europie w celu odnalezienia wartości, dla których warto się poświęcić.

Niestety tułaczka nie przynosi spodziewanych efektów, ponieważ pod jej wpływem Kordian uświadamia sobie, że miłość i wiara to tylko złudne ideały, a światem rządzą jedynie pieniądze. Do wysnucia takich wniosków skłoniło go odwiedzenie Londynu, Dover, Włoch i Watykanu. Wszystkie te miejsca wywróciły do góry nogami światopogląd Kordiana i sprawiły, że ponownie poczuł egzystencjalną pustkę.

Jego samotność jest zatem wynikiem zawodów życiowych, jakie go dotykają. Ideały, w które wierzy, okazują się ułudą w zetknięciu z rzeczywistością, co doprowadza go do zagubienia w świecie. Podobnie sytuacja wygląda w trakcie spisku koronacyjnego, w wyniku którego Kordian samotnie walczy o ojczyznę, ponieważ nikt mu nie chce w tym pomóc.