Samotność Kordiana i jej sens
Podobny schemat przyjmuje samotność Kordiana, tytułowego bohatera utworu Juliusza Słowackiego. Poznajemy go jako pełnego ideałów młodzieńca poszukującego wartości, którym byłby gotów poświęcić swoje życie. Rozczarowawszy się miłością i przeszedłszy metamorfozę wewnętrzną na górze Mount Blanc, Kordian postanawia z determinacją walczyć o niepodległość zniewolonej ojczyzny. Okazuje się jednak, że jest zdany tylko na siebie, ponieważ inni spiskowcy wycofują się z pomysłu zabicia cara, czego główny bohater nie jest w stanie zrozumieć. W efekcie podejmuje samotną walkę i bez niczyjej pomocy zamierza odebrać życie gnębicielowi narodu polskiego.
Kordian wybiera wobec tego samotność, aby realizować swój patriotyczny plan i pokonać okupanta. Z miłości do ojczyzny, nie godząc się na cierpienie i zniewolenie Polaków, postanawia rozpocząć samotną bitwę z groźnym przeciwnikiem. Jego samotność wiąże się więc z wielkim idealizm i gotowością do całkowitego poświęcenia w imię ojczyzny, jednak z drugiej strony jest ona przejawem naiwności młodzieńca, który nie potrafi obiektywnie i na chłodno ocenić sytuacji.
Samotna walka Kordiana nie ma bowiem szans na powodzenie, bo bez wsparcia innych ludzi zabicie cara jest praktycznie niemożliwe, a z całą pewnością ogromnie ryzykowne. Tym samym Słowacki stara się pokazać, że bez zgodnego zaangażowania całego narodu w starania o oswobodzenie ojczyzny spod jarzma okupanta nie da się odnieść sukcesu. Podważa tym samym koncepcję samotnego posłannictwa i jednostkowej walki.