Motyw miłości w „Panu Tadeuszu” – wątki miłosne Jacka i Ewy oraz Zosi i Tadeusza

Jacek Soplica i Ewa Horeszko – wątek miłości tragicznej i nieszczęśliwej

Epopeja narodowa prezentuje między innymi uczucie łączące Jacka Soplicę i Ewę Horeszkównę, córkę Stolnika Horeszko, który często gości Jacka w swoich progach. Mimo to oboje nie są do siebie zbyt pozytywne nastawieni, a ich spotkania mają tylko instrumentalnie podłoże, tzn. Soplica odwiedza Horeszkę wyłącznie po to, aby mieć możliwość przebywania w pobliżu wybranki swojego serca – Ewy Horeszkówny. Jacek cierpliwie znosi fałszywe zachowanie ojca ukochanej, ponieważ jego miłość do Ewy jest tak silna.

Kobieta odwzajemnia uczucie, lecz mimo to nie jest dane im się zaręczyć. Ojciec Horeszkówny częstuje bowiem Jacka czarną polewką, co znaczy, że wyraża zgody na wydanie za mąż swojej córki właśnie Soplicy. Rozgoryczenie i ból towarzyszące w tym momencie zakochanym całkowicie ich podłamuje. Rozważają wspólną ucieczkę, lecz ze względu na wątłą budowę Ewy nie mogą tego zrobić. Zrezygnowany Jacek na wszelkie sposoby próbuje stłumić w sobie miłość do Horeszkówny, uciec od niego lub się go wyzbyć. W tym celu żeni się nawet z inną kobietą, lecz to nie daje mu wolności od tragicznego uczucia do Ewy.

Rozgoryczenie negatywnie wpływa na Jacka, doprowadzając go na skraj załamania; zaczyna pić, jest niemiły, wulgarny i źle traktuje innych. Apogeum jego frustracji staje się zabójstwo Stolnika Horeszki, do którego bezpośrednio przyczynia się cierpienie Soplicy. W „Panu Tadeuszu” miłość romantyczna jest tragiczna, naznaczona cierpieniem i niespełniona. Niemożliwe do zrealizowania uczucie włada Jackiem całkowicie, w bezpardonowy sposób raniąc go i jego ukochaną, tak samo jak zraniło Karusię.

Zakochani nie widzą świata poza sobą, a po stracie nie są w stanie się pogodzić z losem, co szczególnie dobrze widać na podstawie zachowania Soplicy. Na podstawie „Pana Tadeusza” da się zauważyć, że podstawowymi cechami miłości romantycznej jest bardzo mocna więź łącząca dwoje zakochanych oraz fakt, że pochłania zakochanych, całkowicie przesłaniając im oczy i wszystkie inne aspekty życia.

Tadeusz i Zosia – miłość szczęśliwa i spełniona

„Pan Tadeusz” przedstawia również inną, o wiele bardziej szczęśliwą miłość dwojga głównych bohaterów – Tadeusza i Zosi. Oboje są bardzo młodzi, lecz mimo to ich romantyczne uczucie wydaje się nieskazitelnie czyste, bardzo silne i wbrew pozorom dojrzałe. Mimo niejednoznacznych sytuacji, takich jak ta, gdy tytułowy bohater myli swoją ukochaną z o wiele starszą Telimeną, młodzi kochankowie nie przestają wierzyć w swoje uczucie. Największym sprawdzianem dla uczucia Tadeusza i Zosi jest aktywna walka o ojczyznę, którą tytułowy bohater podejmuje w celu zasłużenia sobie na rękę swojej wybranki.

Ku uciesze ukochanej i wszystkich mieszkańców Soplicowa, młodzieniec wychodzi cało z boju o Polskę, dzięki czemu nic nie stoi na przeszkodzie, aby poślubić Zosię. Jak więc widać, Adam Mickiewiczu w „Panu Tadeuszu” prezentuje miłości również w pozytywnym ujęciu, jako uczucie, które jest nie tylko głębokie, niewinne i niezwykle silne, ale też w pełni szczęśliwe i spełnione. Namiętność dwojga głównych bohaterów przynosi wyłącznie dobre owoce w przeciwieństwie do uczucia łączącego Horeszkównę i Soplicę.