Rodzina Ziembiewiczów z „Granicy” – charakterystyka rodziców Zenona

Autorka w swojej najsłynniejszej powieści prezentuje postać Zenona Ziembiewicza — redaktora, wywodzącego się ze zubożałej szlacheckiej rodziny, którego ojcem jest Walerian. Był on w dzieciństwie idealnym tatą, stanowiącym przykład dla kilkuletniego chłopca, lecz z biegiem lat młodzieniec zaczął dostrzegać inne oblicze ojca, który zdradza żonę, raz po raz przyjmując do swojego gabinetu kolejne kochanki. Z tego powodu młody Ziembiewicz wstydzi się postawy Waleriana. Dziwi go także zachowanie matki przyzwalającej na rozwiązłe życie swojego męża; jej uległość stanowi zagadkę dla Zenona.

Mając to na uwadze, niezrozumiałe wydaje się to, że młody Ziembiewicz w swoim dorosłym życiu powiela błędy Waleriana i tworzy bardzo podobny model rodziny, którym tak bardzo gardził jako dziecko. Będąc w związku, Ziembiewicz zdradza swoją żonę z młodą dziewczyną – Justyną Bogutówną. Jakby tego było mało, jego żona – Elżbieta Biecka – zachowuje się tak samo jak matka Zenona, ponieważ rozgrzesza swojego męża za popełnione przewinienia, nie robiąc mu z tego powodu wyrzutów i nie mając o to większych pretensji. Co prawda wielokrotne zdrady doprowadzają ją do cierpienia, ale nie zmieniają łaskawej postawy w stosunku do męża.

Przykład Ziembiewicza pokazuje, jak bardzo mocno na zachowanie człowieka wpływa toksyczna postawa rodziców obserwowana przez nie w domu. „Granica” udowadnia w ten sposób, że ojciec i matka stanowią moralny wzór dla młodego dziecka, dlatego w dorosłym życiu – choćby nieświadomie – powiela ono postawy, jakie przyswoiło w domu i ma podobny charakter do rodziców.

Zenon zdradza Elżbietę, ponieważ nauczył się tego od swojego ojca i podświadomie chłonął jego zachowanie. Rodzice byli dla niego wzorem, mimo że gardził ich związkiem i tym, jak on wygląda. Chcąc wyciągnąć wnioski z „Granicy”, należy podkreślić, jak ważne jest, aby matka i ojciec byli autorytetami dla swoich dzieci i dawali im tylko i wyłącznie dobry przykład. Nałkowska w swojej powieści zaznacza, że relacje w domu były toksyczne, lecz mimo to Ziembiewicz powielał te haniebne zachowania domu, rozgrzeszając raz za razem swoje przewinienia.

Można więc wywnioskować, że Nałkowska za pomocą „Granicy” chce uświadomić czytelnikom — przede wszystkim tym posiadającym dzieci — że dom rodzinny i zachowanie rodziców nie mogą dawać potomstwu złego przykładu, gdyż w przyszłości może się zdarzyć, że pociecha powieli niegodną postawę, nawet jeśli będzie ją odrzucać. Charakter rodziny, w jakiej wychowuje się człowiek, ma bowiem największy wpływ na jego osobowość.