Jadwiga Baryka jako matka – charakterystyka postaci
„Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego przedstawia między innymi tragiczne losy Jadwigi Barykowskiej, matki Cezarego, głównego bohatera powieści. Widzimy jej przeistaczanie się z kobiety niesamodzielnej i uzależnionej od Seweryna – swojego męża, za którego wyszła z przymusu – w postać z determinacją walczącą o jak najlepsze warunki bytowe dla syna. Kiedy wybucha I wojna światowa, a Seweryn zostaje wcielony do rosyjskiej armii, to na jej barkach spoczywa obowiązek wychowywania Cezarego i zapewnienia mu środków do życia.
Mimo to syn często nie podporządkowuje się jej wytycznym, co sprawia, że kobieta bardzo cierpi. Jej ból jest nie tylko psychiczny, ponieważ na Jadwigę wraz z wyjazdem męża na wojnę spada obowiązek wykonywania wszystkich obowiązków domowych, które musi połączyć z zapewnieniem środków do życia Cezaremu. Takie życie szybko doprowadza ją na skraj załamania fizycznego i psychicznego, lecz mimo cierpienia się nie poddaje. W końcu jednak dosięga ją śmierć na skutek pchnięcia nożem w zakładzie karnym, do którego Jadwiga trafia z powodu udzielenia pomocy rosyjskiej księżniczce.
Żeromski w „Przedwiośniu” prezentuje obraz matki, która cierpi, lecz nigdy się nie poddaje. Mimo tego, że jej życie to stała udręka i wyrzeczenia, za które nie dostaje wynagrodzenia, to Barykowa cały czas wykonuje swoje ciężkie obowiązki i z niezwykłą wytrwałością mierzy się z rzeczywistością. Bezwzględnie kocha bowiem swojego syna i nawet pomimo tego, że on często się jej nie odwdzięcza, to nie ma mu tego za złe. Warto również zauważyć, że mimo że Jadwiga nie wyszła za Seweryna z miłości, to nie pokazuje tego. Z powodu miłości do syna i poczucia obowiązku stara się wywiązywać ze swojej funkcji w sposób jak najlepszy, dlatego nigdy nie narzeka na swój.
Jej postawa przywołuje na myśl bezgraniczne uczucie matek, które bez względu na wszystko kochają dziecko. Jadwiga Baryka obdarowuje Cezarego wręcz ślepą miłością, która w żadnym wypadku nie pozwala na jego krytykę i każe pokornie znosić wszelkie niedogodności. W ogromnym stopniu poświęca się w imię dziecka i cierpi z tego powodu. Jej determinacja, zaangażowanie i ofiarność dla Cezarego stanowi dowód wielkiego uczucia, jakie żywi do niego.