„Melodia mgieł nocnych” – analiza i interpretacja
W wierszu „Melodia mgieł nocnych” pisarz opisuje ulotną chwilę nad Stawem Gąsienicowym, prezentując tajemniczą, tatrzańską naturę. Tetmajer nie wychwytuje typowych cech otaczającego krajobrazu, lecz skupia się na tym, co zmienne i uchwytne w danym momencie. Do ukazania tytułowej mgły stosuje personifikację, która objawia się poprzez taniec mgieł. Z tego względu mamy wrażenie, jakbyśmy razem z nimi unosili się w powietrzu i poddawali się nastrojowi gór.
Mgła jest przewodniczką, ukazującą piękno i niepowtarzalność trwającej chwili. Tetmajer poprzez najeżone epitetami opisy tatrzańskiej przyrody oddziałuje na wszystkie zmysły czytelnika. Poeta osiąga taki efekt również dzięki wykorzystaniu innych technik impresjonistycznych, takich jak wspomniana personifikacja, a także wyrazów dźwiękonaśladowczych i gry barw. Mamy zatem do czynienia z szeroką paletą kolorów, świszczącym szumem wiatru czy unoszącym się w powietrzu zapachem kwiatów.
Warto zwrócić uwagę na melodyjność dzieła i jego rytmiczność, co współgra z mgłami, które wydają się tańczyć. U Kasprowicza Tatry jawią się jako dość łagodne góry, które wywołują kojące uczucia, zachęcają do obcowania ze sobą i są otoczone przez niepowtarzalną przyrodę pełną strumyków, drzew, potoków, jezior i kwiatów. Taki obraz autor „Melodii mgieł nocnych” osiąga przy pomocy takich środków stylistycznych jak plastyczne epitety, powtórzenia, personifikację i melodyjność ukazuje ulotny obraz tatrzańskiej przyrody, ujmując ją tak sugestywnie, aby czytelnik miał wrażenie jej bliskości.