„Abelard i jego uczennica, Heloiza” – opis obrazu Blaira Leightona„Abelard i jego uczennica, Heloiza” – opis obrazu
Obraz Blaira Leightona zatytułowany „Abelard i jego uczennica, Heloiza” odnosi się do romansu pomiędzy czterdziestoletnim filozofem, Piotrem Abelardem, a jego osiemnastoletnią uczennicą – Heloizą.
Autor ukazuje ich sylwetki na tle dziedzińca zamku: ubrana w długą, niebieską suknię Heloiza siedzi zadumana na krześle z otwartą książką na kolanach i patrzy nieobecnym wzorkiem przed siebie, a obok niej klęczy wpatrzony w nią brodaty Abelard o kręconych, ciemnych włosach, którego autor przyodział w czerwony kostium i czarny płaszcz. Nauczyciel czule łapie lewą ręką dłoń Heloizy, a prawą obejmuje uczennicę. Wydaje się, jakby kochankowie znajdowali się w intymnej sytuacji lub mówili sobie jakieś ważne słowa.
Na ich twarzach z jednej strony widać wzajemne przywiązanie i bliskość, a z drugiej wydaje się, jakby ich miłość stanowiła jakąś przeszkodę i była czymś zakazanym. Autor doskonale uchwycił rozdarcie wewnętrzne dwojga kochanków, których uczucie nie miało prawa się ziścić, a mimo to zrodziło się i nie pozwoliło im się od siebie uwolnić.
Wzajemna fascynacja i zaangażowanie w miłość miesza się tu z trwogą i zaniepokojeniem. Obraz został wykonany w sposób realistyczny, dzięki czemu emocje kochanków są wyraźnie widoczne i daje się odczytać, że Abelard uspokaja Heloizę i próbuje przekonać ją, że ich miłość ma sens, a ona walczy ze sobą i powątpiewa w sens ich związku, ale nie potrafi się z tym pogodzić.