„Ojczyzna” Rafała Wojaczka — analiza, interpretacja, omówienie
Autor tego dzieła odnosi się do ówczesnej, czyli komunistycznej sytuacji Polski. Podmiot liryczny na wzór litanii dokonuje porównania ojczyzny z matką. Obok siebie ustawia zarówno wzniosłe, jak i pospolite obrazy, jak np.: bolesna jak w połogu oraz pobożna jak partyjny dziennik, a także piękna niczym straż pożarna oraz prawdziwa jak gumowa pałka. Podniosłe wartości i idee korespondują zatem ze zwyczajnymi sytuacjami oraz przedmiotami.
W wierszu Wojaczka Polska jawi się jako matka, która poprzez takie epitety jak mądra, pobożna, piękna i bolesna przywołuje na myśl Matkę Boską. Z drugiej jednak strony, okazuje się ona nad wyraz pospolita, o czym świadczy wspomniane wyliczenie codziennych przedmiotów i zwyczajnych sytuacji. Na ich podstawie bardzo dobrze widać, że podmiot liryczny utożsamia Polskę z peerelowską rzeczywistością, co kontrastuje z przyrównaniem narodu do Matki Boskiej. Da się więc zauważyć pewną sprzeczność w pojmowaniu narodu, który z jednej strony jest dla podmiotu lirycznego piękny, podobny do matki i mądry, lecz z drugiej kojarzy się codzienną, szarą rzeczywistością. Jest to swego rodzaju wyrażenie pragnień osoby mówiącej w wierszu, która dokonuje porównania rzeczywistej sytuacji swojego narodu z wyższymi wartościami, jakie według niego powinna ona uosabiać.
Podmiot liryczny zatem jednocześnie uwzniośla i upodla symbole kojarzące mu się z Polską. Nie ma tu jednak ani oceny narodu, ani dywagacji na temat jego kondycji, ani rozważań dotyczącej sposobu, w jaki należy go rozwijać. „Ojczyzna” jest bowiem nieco bardziej osobistym spojrzeniem na sprawę patriotyzmu, prezentowanym z perspektywy człowieka żyjącego w PRL-u i czującego potrzebę odwoływania się do tej wartości w tej spłyconej i szarej rzeczywistości. Jest to wyraz miłości do ojczyzny, która trwa mimo wszelkich przeciwności losu.